XİDMƏTİMİN 256-cı GÜNÜNDƏ...
...Dağın sinəsində
uzanan torpaq yolda “UAZ” maşını ilə “N” kəndinə doğru – məğlubedilməz döyüşçülərimizin
yanına tələsirik. Zabitlər – Nəriman Zeynalov və Azər İbrahimov da bizimlə
gedirlər. Sürücü mühərrikdən gileylənir. Yoxuşları asta-asta qalxırıq. Birdən başımızın
üstündən bir odsaçan “Qrad” mərmisi fışıltı ilə ötüb keçir. Quş kimi sıçrayıb
maşından yerə atılırıq: İti qəlpələrdən özümüzü
qoruya bilirik. Səriştəli zabit N. Zeynalov deyir ki, düşmənin
artilleriya atəşi ən azı bir saat çəkəcək, ona görə də belə nasaz maşınla hədəfə
düşməkdənsə piyada getmək məsləhətdir. Laçın bir qayanın güllətutmaz qənşərində
çömbəlib 10 dəqiqə dincəlirik. Bir
“Qrad” mərmisi də 30 metrliyimizdə partlayır. Bütün fikrini yalnız kameraya cəmləşdirmiş
Ağası öz işində, öz marağındadır. O, kəndin və dağın halqa-halqa odlanmış
bağrını obyektivə salır. Yanan quru otların və ağacların tüstüsü nəfəsimizi
darıxdırır. İkinci mərmidən sonra dik yamacı qalxıb yolumuzu davam etdirmək istəyəndə
kənd qəbiristanlığının acınacaqlı görkəmi bizi ayaq saxlamağa məcbur edir. Qəbirlərin
lal sükutunu ürəyimizin döyüntülərinin səsi pozur. Murdar erməni işğalçıları
bütün qəbirləri təhqir ediblər. Mərhumların başdaşlarına həkk olunmuş şəkilləri
avtomat gülləsi ilə dağıdılıb. Heyrətli baxışlarımız elə bil torpaq altında
uyuyan yurddaşlarımızın daş baxışları ilə toqquşur. Yaşlı bir qocanın küskün
surəti sanki bizi qəmli-qəmli məzəmmət edir: “Yurdumuzu niyə yiyəsiz qoydunuz?”
Bizi soyuq tər basır. Qocanın sualına cavab verməkdənsə ölmək yaxşıdır.
Bəzi qəbirləri
tamamilə söküblər. Yəqin öz meyitlərini basdırmaq istəyiblər. Öz əsil-zatını
şişirdən, saxtalaşdıran bu millət, görünür, bizim qəbirlərə sahib çıxmaqla nə
vaxtsa sübut etməyə çalışacaqdır ki, Kəlbəcərdə onun əcdadı “yatır”. Adamı dəhşət
bürüyür. Hansı əcaib oyunlar qaldı ki, bu xain qonşumuz bizim başımıza açmasın?
Yox, belə getməz. Əcdadlarımızın ruhunu təhqir edən əllər kəsilməsə, bizim
özümüzə “kişi”, “bu ulu torpağın oğluyam” deyib yaşamağa haqqımız yoxdur.
...Nəriman yenə bizi
duyuq salır: “Tez olun, bura hədəfə alınıb, ziyan çəkə bilərik”. 2 dəqiqə keçməmiş
bayaq dayandığımız yerə düşmənin bir mərmisi düşür. Qəlpələr bizdən əks istiqamətə
süzür. Yolun düzən yerində addımlayırıq. Daldalanmağa yer yoxdur. Növbəti atəş
açılır. Karıxdığımdan özümü düz palçığın içinə atıram. Bizi Allah saxlayır. Mərminin
ülgüc kimi qəlpələri yanımızdakı kiçik təpəciklərə sancılır. Növbəti üç mərmi o
qədər yaxınlığımızda partlayır ki, bədənimizdən puçur-puçur tər axır. Kəlbəcər
boyda geniş bir rayon sanki bizə dar görünür. Lakin heç kim daxilən keçirdiyi həyəcanı
üzə vurmaq istəmir.
Səksəkəli addımlarla
irəli gedirik. Kəndə yaxınlaşırıq. Ağzımızda tüpürcəyimiz də quruyub. Sısqa bir
bulağı görəndə sevinirik. Bulağın qarşısında növbə ilə diz çöküb, gözündən
doyunca su içirik. Artıq təhlükə sovuşmaqdadır. Düşmən artilleriyası susub.
Zabit Aslanşah Mehdiyev imdadımıza yetir. Bizi “Ural” maşını ilə yüksəkliyə -
düz ön atəş nöqtəsinə çatdırır.
...Uğurlu döyüşümüz
davam edir. Minaatanlarımız Qəhrəman Şirinov, İsmayıl Cəfərov, İntiqam Fəttahov,
Vasif Nəbiyev və Etibar Aslanov bir an belə dinc nəfəs almırlar. Atəş atəş
dalınca açılır. Aslanşah durbinlə düşmənin ön döyüş mövqeyinə baxır:
- 50 metr sağa, 100
metr qabağa... atəş! Aha, ermənilər meyit daşımağa başlayıblar. Açıq yerdədirlər.
“DŞK”nı işə salın.
Düşmənlər yaxşıca
sıxma-boğmaya salınıblar. Lakin yenə güllə altında öz meyitlərini sürüyüb çəkirlər.
Bu onların mərdlik nişanəsi deyil. Məsələ burasındadır ki, biz erməni meyitlərini
çəkib televiziyada göstəririk. Bunu görən erməni anaları Ermənistan hökumətinə
qarşı etiraz mitinqi keçirirlər ki, hanı bizim oğullar, daha qurtarın bu mənasız
dava-qırğını. Buna görə ermənilər öz meyitlərini gizlədir və övladı ölmüş
anaların başını qatırlar ki, hələ oğlun Qarabağda döyüşür.
İki yaralı gətirilir.
Sağ çiynindən avtomat gülləsi dəymiş sıravi əsgər Mikayıl Qurbanova ilk yardım
göstərilir. Ağrıdan uçum-uçum uçunur, amma göstərdikləri qəhrəmanlıqları söyləyərək
acığını soyudur:
- Səhər ermənilər
sıraya düzülüb aşağı enirdilər. Elə bil kənd dədələrinindir. Bir az qabağa
buraxdıq. Sonra sıralarını elə dağıtdıq ki, gəl görəsən.
Başqa döyüşdə düşmənin
bir zirehli qoşqu maşınını qumbaraatan silahla zədələyərək qənimət kimi ələ
keçirən döyüşçümüz Elşad Əhmədov kənd uğrunda vuruşmada sol əlindən yüngül yara
alıb. Həkim Vüqar Yusifzadə təkid etsə də, Elşad hospitala getmək istəmir:
- Ayıbdır, bu nə
yaradır ki, ondan ötrü gedib çarpayıya yıxılım? İnşallah, tez sağalar.
- Ermənilərin yaxşı
döyüşənləri varmı? – deyə Elşada sual verirəm.
- Cənab kapitan,
döyüşəni var. Amma bilirsiniz necə döyüşürlər? Erməni ilə ev iti arasında böyük
fərq tapa bilməzsiniz. Elə ki, üstünə cumursan, qorxub geri çəkilir, qaçır.
Allah eləməsin, elə ki bizdən kimsə qorxub geri dönür, onda ürəklənib üstünə gəlir.
Zabit Qurban
Qurbanov söhbətimizə qoşulur:
- Kəlbəcəri azad edəcəyik.
Buna gücümüz çatacaq. Əsas odur ki, əsgərlərimizin mənəvi-döyüş ruhu yüksəkdir.
Kəndlərimiz azad olduqca ürəyimiz dağa dönür. Prezidentimiz Heydər Əliyev igidlərimizi
orden-medallarla təltif edir. Ondan çox razıyıq. Təminatımız qənaətbəxşdir.
Eşitmişik ki, hərbi qənimətlərə görə də mükafat verilir. Fərəhlə deyə bilərəm
ki, bizim tabor döyüşlərdə düşməndən xeyli qənimət ələ keçirib. Fikir verin,
ancaq bir döyüşdə qazandığımız qənimət nə qədərdir: 3 ədəd ziretli qoşqu
maşını, 2 ədəd ZDM, 5 ədəd “Ural” maşını, 1 ədəd “KŞM-142”, 1 ədəd dördlüləli
“Şilka”, 1 ədəd “ZİL-131”, 1 ədəd “Ural” avtobusu, 2 ədəd səyyar hərbi mətbəx.
Digər silah və sursatı hələ sadalamıram. Qənimətlər ilk gündən istismar olunur.
Təmirə ehtiyacı olan texnika və mexanizmlər arxa cəbhəyə göndərilib. Qərəz,
sözüm bu qədər. Qəzetinizdə bunları qeyd edin, bəlkə, adını xeyriyyəçi qoyan
yurddaşlarımız yolunu Kəlbəcərə saldılar.
...Qaranlıq qovuşur.
Qərargaha qayıdırıq. “N” kəndindən keçəndə bir əsgərin kövrək zənguləsi
qulağımıza çatır. Məlahətli səslə “Qarabağ şikəstəsi”ni oxuyur...
İbrahim MƏSİMOĞLU
müharibə veteranı, ehtiyatda olan polkovnik-leytenant
Комментарии
Отправить комментарий