ORDU HƏQİQƏTLƏRİ

                 Ordu və onun qüsurları haqqında hər deyilən söz həqiqətdirmi? Əgər bütün deyilənləri, təsadüfi atmacaları nəzərə alsaq, lap belə doğru mənbə kimi qəbul etsək, o zaman heç bir orta məxrəcə gəlib çıxa bilmərik. Bəs kim doğru söz sahibidir? Həqiqətən fikirlər çox müxtəlif, həm də ziddiyyətlidir. Hərə öz prizmasından baxır. Həqiqət isə birdir. Əsl həqiqəti yalnız ordunun özü bilir. Əlbəttə, bu cür xətalı münasibət Vətən eşqli könüllərdə, səngərləşən əqidələrdə özünə yer tapa bilməz. Elə hal ola bilər ki, həqiqət sapmalarına,  əsassız möhürlənmiş fikirlərə hərbi xidmət yükünü çəkə bilməyən, xidmətdən yayınmağa meyil göstərən, cinayət törədən əsgərlər yol verirlər. Ordu haqqında sızan yalan informasiya  və məlumatlar da ötəri biçimdə əsgər dünyasına yamaqlanan hadisələr fonunda beləcə yayılır. Başı bu və ya digər siyasi mənbəyə bağlanmış münasibətə görə deyilən həqiqət isə həqiqət sayıla bilməz. Filosoflardan biri çox gözəl deyib ki, heç bir şey haqqında özgə fikrinə əsasən mühakimə yürütmək olmaz, çünki həyatda insanlar müxtəlif qayələrə malik olduğuna görə onların fikirləri də rəğbətdən və ya ədavətdən doğa bilər.

           “N” hərbi hissəsinin gənc zabiti qətiyyətsiz Aqşin Məmmədov zəif iradə sahibi olduğuna görə həm təmsil etdiyi şəxsi heyəti, həm də valideynlərini məyuslandırıb. Onu hərbçi şərəfindən iraq salan səbəb nədədir? Bəlkə, gənc zabitə xidmət prosesində kimsə əks-təsir göstərir? Atasını, özünü və həmkarlarını dinləyərkən bir  sıra səbəblər yığını ilə üzləşdik. Leytenant Aqşin Məmmədovun özü açıq söylədi ki, evlərində yaranmış problemlərdən narahat olaraq hərbi hissəni özbaşına  tərk edib. Əlbəttə, onu da yaxşı anlayıb ki, bu ağılsız hərəkətlə cinayət əməli törədib. Hərbi hissə komandirliyi mövcud qanunvericiliyə əsasən onun sənədlərini hərbi prokurorluğa göndərib. Övladının səhv addımından pərt olmuş atası Arif Məmmədov əsas səbəbi oğlunun ərköyünlüyündə görür, yəni odudan incikliyi yoxdur. Cəbhədaşları da təkid edirlər ki, gənc zabit Aqşin Məmmədov Murovdağ kimi çətin şəraitdə xidmət göstərməyə dözmür, mərhumiyyətlərə tab gətirə bilmir, zəifdir. Səbəblər inandırıcıdır. Hər halda o fakt gercəkdir ki, Aqşin cəzaya məhkumdur. Hərbi məhkəmə məhəmət göstərərək  onu qanunlara uyğun olaraq  yenidən özünü doğrultmaq üçün hərbi hissəyə göndərib. Bu, gənc zabitə göstərilən axırıncı güzəşt kimi qiymətləndirilib. Lakin kənarda müşahidəçi mövqeyində duran qonşular, tanışlar, eləcə də orduya kəm baxan siyasət bazlar  bu məsələyə tamam başqa sayaq rəng vururlar. İndi gəlin bu qədər fikirlərin, arqumentlərin içərisində  əsl həqiqəti arayaq. Axtarış çətinləşir. Söz yox ki, əsl gerçəklik  boyalı ideyaların  kölgəsində dumanlanır, ordunun ünvanına yerli-yersiz deyilən hədyanlara meydan açılır, nöqsan və çatışmazlıqlar şişirdilir, xaos yaradılır. İndi kimə inanaq, hansı sözə dayaqlanaq?!

          Doğrudan da, ordumuzun həqiqətləri bəzilərinin beynində nə qədər anlaşılmaz, bir qisim qrupun gözündə nə qədər kölgəli və yalnız eyiblərdən ibarət olsa da heç vaxt ölməyəcək, zərrə qədər əyilməyəcəkdir. Çünki öz əsgərinə ləkə yaxan, öz ordusunun nöqsanını çeynəyənlərə züy tutan, yaxşı cəhətlərinə barmaqarası baxan adamların sayı yüksək ideyalı ordusevərlərin sayından çox azdır. Şübhə yoxdur ki, zaman gec-tez  hər kəsi öz yerinə qoyacaq, öz qiymətini tarixə yazacaq.

         Xalq yolunda şərəfə dönmək istəyən bir əsgər ailəsi ilə tanış olaq. Əsgər Nəsib Vəliyev  ön xətdə yerləşən “N” hərbi hissəsinin bacarıqlı, cəsur rabitəçisidir. İki ildən çoxdur ki, namuslu, mərd ömür sürür–səngərdədir. Öz səadətini Vətənin azadlığında axtarır. Ana torpağa məftunluğu yeniyetmə çağlarından başlayıb. Bu, azərbaycanlılara xas fitri cəhət deyilmi? Fikrimizdə vurğulanan məntiqlə bağlı bir hikmətli  mühakimə var: insanda yaxşı nə varsa, günəş şüalarında və ana südündədir–bizdə həyat məhəbbətini doğuran budur. El duyumlu Nəsib kimi oğula da bu əxlaqi keyfiyyətlər ana südündən hopub. O, Koroğlu, Ömər kimi sıldırımlı uca dağlarda hərbi əməliyyat zamanı buzlu cığırları qət edərkən qara düşüb. Ağır donvurma dərəcəsinə məruz qalsa da nə həyacandan boğulub, nə də qara fikirlərə təslim olub. Hospitalda müalicəsi uzun çəksə də,  mənəvi bahadırlığı fiziki azarını məğlub edib. Axı, Nəsib öz əsgəri xidmətini davam etdirməsəydi, bəlkə də, dünyasını dəyişmək həddi səviyyəsində əzab çəkərdi.

           Nəsibin atası Məcid kişi ilə döyüş bölgəsində görüşdük. Öz can-ciyərinə baş çəkməyə gəlmişdi. Fikir yumağına dönmüş bəzi naxələf əsgər ataları kimi bədbin görünmürdü. Üz-gözündən əsl mərd əsgər atası hissləri yağırdı.

           Söhbət zamanı orduya qarşı yersiz, qeyri-səmimi tənqidin mövzu ilməsini açmazdan əvvəl Məcid kişinin özü öz narahatlığını açıqladı:

          – Öz ordusunu sevən  kəs ordusuna şər atmaz. Bəli, mən bu əməli  şər adlandırmaqla yanaşı öz-özünə söyüş kimi qiymətləndirirəm. Çünki dövlətimizin Silahlı Qüvvələri xalqımızı təmsil edir, biz onu necə sevməyək? Ona ünvanlanan hər nahaq söz həm də mənə tuşlanır. Axı, iki oğlum ordudadır. Biri bu Nəsibdir ki, Siz tanış oldunuz. Digəri Goranboy istiqamətində düşmən önündə  dayanıb. Hər ikisi öz vətəndaşlıq borcunu namusla yerinə yetirir. Mən oğullarımı əsgərliyə yola salanda demişəm: kürəyindən güllə dəysə, mənim oğlum deyilsən. Əgər güllə sinəndən dəysə, təkcə mənim deyil, həm də öz xalqının oğlusan. Mənim fikrimcə, insanın kamilliyi Vətənə sədaqətli xidmətində və bu xidmətin mayaladığı mənəvi qüvvələrin vəhdətindədir. Bu vəhdəti içində yarada bilməyən kəs, yəqin ki, ordusunu da sevə bilməz.

            Necə deyim, mən 1948-ci ildə tarixi torpaqlarımızdan–indiki qondarma Ermənistandan qovulmuş, covet rəhbərliyinin icad etdiyi didərginlərdənəm. Ulu Vedi obamızın Şıxlar kəndində həyətimizdə iki tut ağacı vardı. Atam sağ olanda özü gedə bilməsə də, həmişə mənə təkid edirdi ki, vaxraşırı gedib həmin ağacları ziyarət edim. O ağacları atam öz əli ilə əkmişdi. Hər ziyarətdən sonra sanki cavanlaşır, yeni qüvvə toplayırdım. Atam son nəfəsdə “Vedini unutmayın” deyib can verdi. Çünki dədə-baba yurdunubütün varlığı ilə sevirdi. Biz onun mənəvi varisləriyik. Hazırda ölkəmizin sərhəd bölgəsində yaşayırıq. Boş vaxtlarda mənim ailəm odun-ocaq işində sərhədçi əsgərlərə dayaq verir. Bilirik ki, əsgərinə, zabitinə, öz ordusuna güvənməyən, ona kömək etməyən adamın taleyi didərginlik taleyinə dönə  bilər.

            Məcid kişinin taleyinə bənzər ailələr aramızda azdırmı? Bu, bizə göpk deyilmi?! Haçanacan orduya oğul vermək, ona qahmar çıxmaq əvəzinə naqqallıq edəcəyik. Lovğa, təkəbbürlü siyasətbazlar, özünə pərəstiş edənlər, şöhrətpərəstlik mərəzinə tutulan xudpəsənd müxalifət qüvvələri əgər siyasi hakimiyyət nəfsinə qurban kəsiləcəklərsə, tez ayılsınlar, daha xalqımız o aldanan xalq deyil, bir para həmin kəslər öz eqoist fikirlər girdabında məhv olacaqlar.

            Ağdamın Güllücə kəndindən qaçqın düşmüş Cəmaləddin Məmmədov da iki əsgər atasıdır. Bir oğlu Murovdağ döyüş zonasında, digəri isə Naxçıvanda xidmət göstərir. Ordunun məişəti, güzəranı barədə onun rəyini öyrənmək istərkən fikirdə bizi qabaqladı:

           – Eşidəndə ki, ordumuzda əsgər aclıq keçirir, vərəmə tutulur, pal-paltarsız qalıb, vallah şübhə məni basır. Odur ki, imkan tapan kimi oğlum Fəqnəbinin yanına gəlirəm, görürəm ki, deyilənlər yalan imiş. Özü də mənim oğlanlarım fiziki cəhətdən də gözəgəlimlidirlər. Hər şey bir yana qalsın, məgər ətli-kök əsgər olmaq əsas şərtdir ki, ordunu tənqid edənlər birinci növbədə arığlığa irad tuturlar?! Arıqlıq və ya köklük hər bir insanın özünəxas fiziki əlamətidir. Əsas odur ki, sağlam olsun, düşmənin başına zərbə endirməyə gücü çatsın. Bu da ki, maşallah, bizim oğullarımızda var. Naxçıvanda xidmət edən oğlum Nizaməddinin yanına uzaq olduğuna görə gedə bilmirəm. Amma məktubu gəlib çatır. Onun da gileyi yoxdur. Bəs, görəsən, ordunu tənqid edənləri nə qane etmir?

           Bax, əsas ziddiyyət bu “qane etmir” ideyasının əmmasındadır. Əmma da bəllidir: ordunu şərləyib qarmaqarışıqlıq salmaq, reallığı təhrif  etmək, siyasi sabitliyi pozmaq və fürsət tapıb ali kürsülərə sahib olmaq. Ağır ordu güzəranına qulp qoymaq vəzifə hərisliyinə tutulanların əməlidir. Həmin kəslərə əsgər ataları adından deyirik: siz deyən siyasi küləklər, siyasi fırtınalar öz ömrünü başa vurubdur. Biz təmiz vicdan səsini eşidirik. Təmiz vicdan nə saxta sözlərdən, nə haçalı yalanlardan, nə şayiələrdən, nə siyasi dedi-qodulardan, nə də keçid dövrünün çətinliyindən qorxmayacaqdır.          

                                                                                                                 İbrahim MƏSİMOĞLU,

                                                                müharibə veteranı, ehtiyatda olan polkovnik-leytenant