VƏTƏNÇİLİK RUHUNDA SÖNÜKLÜK GÖRMƏDİYİM NATİQ SƏMƏDOV

     Döyüşçü amalı yalnız müqəddəs bir ruhda köklənir. Öz amalı uğrunda vuruşduqca mənən yüksəlir və məğlubedilməz olur. Çox səmimi deyirəm: İlk hərbi əməliyyatlardan başlayaraq mən vətənçilik ruhunda sönüklük görmədiyim cəsur cəbhədaşım baş çavuş Natiq Səmədovu adi əsgər hesab edə bilməmişəm. Necə ola bilər ki, qolunu itirəsən də, özünü tam  sağlam hiss etməyəsən də, yenə döyüş səngərini tərk etməyəsən?!  Çünki Natiq ana yurdumuzun könül ahəngini duya bilən bir oğuldur. Yurd sevgisi sonsuzdur. Həmişə doğma Azərbaycanımızın təbii gözəllikləri qarşısında heyrətləndikcə, milli dərdlərimizə qarşı mübariz mövqe tutduqca, öz daxili mənəvi güc qaynaqlarını artırır.

       Mən 1-ci Dağlıq Qarabağ savaşı dövründə baş çavuş Natiq Səmədovla bir motoatıcı briqadada xidmət etmişəm. O, 2-ci taborun 2-ci bölüyünün baş texniki kimi döyüş tapşırıqlarını mərdanə yerinə yetirmiş və şəxsi heyətin böyük hörmətini qazanmışdır. İlk dəfə onu səngər sırasında görəndə elə zənn etdim ki, hospitaldan təzə qayıdıb, bir neçə gündən sonra tərxis olunacaq. Sən demə, belə deyilmiş. Natiq 2-ci qrup əlil ola-ola döyüşlərdə çox fədakarlıq göstərib. Erməni işğalçılarına qarşı tək əllə avtomat silahdan elə atəş açırdı ki, onun bu cəsur hərəkətinə məəttəl qalırdın. Baş texnik kimi bütün hərbi silah-sursatın, texnikaların dilini yaxşı bilirdi.

       Baş çavuş Natiq Ağalar oğlu Səmədovun döyüş həyatı ilə bağlı bir söhbəti haşiyə çıxmaq istəyirəm. Onun dedikləri yaxşı yadımdadır:

       – Ön atəş xəttinə gələn bilməlidir ki, Vətən üçün ölüm-dirim vuruşuna çıxır. Döyüşdə yaralanmaq adi haldır. Ümumiyyətlə, məndən asılı olsa, ön xəttə qorxaq əsgəri yaxın buraxmaram. O əsgər ki, qorxur, demək, hələ əsgər deyil. 1992-ci il oktyabrın 3-də laçın rayonunda Hoçaz dağı uğrunda döyüşdə iştirak edirdim. Yaxşı vuruşurduq. Düşmən tab gətirə bilməyib geri çəkilirdi. Birdən mənim yaxınlığımda zirehli texnikaya atılan mərmi partladı. Ağır yaralandım. Ayaqlarımda damarım iki yerdən kəsilmişdi. Bədənim qəlpə ilə dolu idi. Zorla sürünürdüm. Hiss edirdim ki, kömək olmasa, həyatla vidalaşacağam. Amma qorxuya güc gəldim. Damarım kəsilən yerləri bərk-bərk sıxdım və əsgər yoldaşlarımı səslədim. Nəhayət, məni hospitala çatdırdılar...

           Həmin yaralanma hadisəsindən sonra Natiq Səmədov yenə öz cəbhədaşlarının yanına qayıtdı və atəşkəs elan edilənədək hərbi əməliiyalardan kənarda qalmaq istəmədi. Bu gün bir müharibə veteranı kimi müntəzəm olaraq gənclər arasında hərbi vətənpərvərlik işi aparır. 2-ci qrup müharibə əlili olsa da,  öz ailə ehtiyaclarını ödəmək məqsədilə fərdi əməklə məşğul olur. Yaxşı inşaat ustasıdır. Bir əli iş görmək üçün yararlı olmasa da, tək əllə elə inşaat işləri görür ki, onun əməyinin keyfiyyətli nəticələri insanı sonsuz dərəcədə heyran edir. Ordumuzun 2016-cı il uğurlu aprel döyüşləri zamanı könüllü olaraq ön xəttə getmək istəyənlərin sırasında durmuşdu. Əgər yuxarı komandanlıq tərəfindən razılıq verilsəydi, Natiq Səmədov öz igidlik əməllərini yenidən yaşada bilərdi.

            Vətən savaşında iki dəfə yara alan, sol qolundan şikəst olan, bədənində neçə-neçə qəlpə gəzdirən Natiq Səmədovu bu gün məmnun edən, ona təsəlli verən bir məsələ ondan ibarətdir ki, xalqımız güclü bir orduya malikdir. Azərbaycan Ordusu keçmiş kəm-kəsirlərə bir dəfəlik son qoymuşdur. İndi döyüşçülərimizin bir narahatlığı var: Haçan doğma torpaqlarımızın azad edilməsi naminə hücüm əmri veriləcək?! Deyəsən, bu narahatlıq da tezliklə yox olacaq!...

                                                                                           İbrahim MƏSİMOĞLU