İGİD DÖYÜŞDƏ MƏLUM OLAR

 

                                                

        Arxasını böyük güclərə dirəyən xain erməni elə güman edirdi ki, fələk göydən yerə ensə də, Azərbaycan Dağlıq Qarabağ uğrunda heç vaxt hərbi qələbə qazana bilməyəcək. Biz isə gümana yox, reallığa dayaqlanırdıq. Yəqin bilirdik ki, separatçı ermənilər 1-ci Qarabağ müharibəsində müvəqqəti əldə etdiyi şərəfsiz qələbəyə görə bizə xor baxsalar da, əsassız erməni təkəbbürü yalnız Ermənistan ictimai fikrində qabarıq əks olunurdu. Ona görə də beynəlxalq siyasi masada ermənipərəst qüvvələr hərbi yolun açılmasına hər cür maneələr yaradır, gerçək dəlilləri olmayan qərarlar qəbul edir, saxta ideyalar qondarırdılar. Dərindən düşünən erməni başları isə daim həyəcan içində qalmışdı. Axı, özünə yox, özgəyə güvənməyin möhkəm təməli ola bilməz. Gərək öz ordunla döyüşə girəsən, öz igidlərinə arxalanasan. Belə mərdanə hisslər erməni ordusuna, səfeh Ermənistan rəhbərliyinə yad hisslər idi. Beləliklə xudbin daşnak başçıları Ermənistanı fələkin güdazına verdilər. Erməni xalqı bu gün qan içində fəryad qoparmaqdadır. Gecəli-gündüzlü nalə çəkən əksər erməni əsgər anaları öz övladının meyitinə də sahib çıxa bilmir və ən dəhşətli hal odur ki, o anaların göz yaşını silən də yoxdur.

        Zəfər qazanmış Azərbaycanımızda böyük qürur təntənəsi yaşamaqdayıq. Övladı şəhid olan analarımız möhtərəm və çox hörmətli statusa sahib olaraq başı uca dolanır və ülvi duyğularla yaşayırlar. Əlbəttə, bu, qan-damarımızla bağlı bir milli xüsusiyyətdir. Biz tarixən görmüşük ki, analarımız həyata yeni övlad gətirəndə “oğul doğmuşam” demir,  “dünyaya əsgər gətirmişəm” deyərək qürurlanır, xüsusi fərəh hissi keçirirlər. Haqqında söhbət açmaq istədiyim xüsisi təyinatlı qəhrəman əsgərimiz Fərid Fariz oğlu Aslanovun anası Şəhla xanım da yeganə oğlunun doğumunu belə iftixarla bəyan etmişdi. Həmin “əsgər doğumu”nun yaratdığı sevinc hissləri çox çəkdi və 21 ildən sonra ona el içində dərin məğruranə bir baxış verdi, qəhrəman anası olmaq fürsətini qismət etdi.  

        Bu günəcən cəmi-cümlətanı 21 bahar yaşamış Fərid Aslanova öz üstün məziyyətlərinə görə həmişə tayı-bərabəri olmayan bir gənc kimi qiymət verirdilər. Sanki Qarabaş savaşında onun göstərəcəyi igidlik əməllərini qabaqcadan duymuşdular. Ötən tarix sübut edir ki, Fərid həqiqi mənada çox ləyaqətli bir igiddir. Bu ad ərəb mənşəli bir ad olaraq “tək”, “misilsiz” və “taysız” mənalarını verir. Görünür, atası Fariz bəyin öz övladına ad seçimində qətiyyətli dayanmasının səbəbi varmış. Uşaqlıq çağlarının müxtəlif məqamlarında onun qorxmaz hərəkətləri, dalaşqan xüsusiyyətləri ilə bağlı söz-söhbətlərin bir ucu məhz adının mənası ilə əlaqələndirilirdi. Həqiqətən Fərid öz adına mənən sahib çıxmışdı.

         Fərid Aslanov hələ öz doğma yurdunda – Samux rayonunun Qovlarsarı kənd orta məktəbində oxuduğu illərdə erməni işğalından çox söz salırdı. Düzdür, təhsil göstəriciləri elə yüksək olmasa da, vətənpərvərlikdə geri qalan deyildi. Torpaqlarımızın xain ermənilər tərəfindən qəsb edilməsi barədə məlumatları birbəbir öyrənir və çox acıyırdı. Heç vaxt yersiz öyünməzdi. Hər hansı bəhsləşmə zamanı deyirdi ki, birinci olmaq hökm deyil, çalış arxada qalmayasan. Bir müddət polis olmaq arzusuna düşmüşdü. Lakin əsgərlik vaxtı döyüşkən ruhlu hərb həyatına elə meyilləndi ki, tədricən fikrini tamam dəyişdi. Bunun obyektiv səbəbləri vardı. O, Ağcabədi rayon ərazisinin Xosavəndlə bitişik yerlərində, özü demişkən, qaynar Ergi düzündə yaxşı döyüş dərsi almışdı. Reaktiv artilleriyada fərqli fərasəti və zəruri  bilgiləri sayəsində bəzən adi əsgər həddini adlayıb keçirdi. Ona görə də kiçik çavuş rütbəsi almış və manqa komandiri təyin edilmişdi. Təlimlərdə atış üzrə apardığı dəqiq hesablamalar hamını heyran edirdi. Bu müvəffəqiyyət, geniş bacarıq imkanları və cəsarətli xidmət göstəriciləri onun taleyini ordu həyatına bağladı.

       Əsgərlikdən sonra cəmi 4 ay qoyun-quzu otarmaqla gün keçirməyi xoşlamayan Fəridin döyüşçü olmaq arzusu 2020-ci il iyun ayının 19-da rəsmiləşəndə sanki göylərdə uçurdu. O, müddətdən artıq həqiqi hərbi xidmət hərbi qulluqçusu kimi döyüşkən bir status qazanmışdı.  Həm də Daşkəsən kimi uca dağ vüqarlı bir məkanda xidmət edir, yalnız ana yurdumuzun yüksək zirvələrinə yetişməyə, başlanacaq vətən savaşında öz sözünü deməyə can atırdı. Bütün xidməti münasibətlərində sərtliyi yox, mərdliyi önə çəkərək silahdaşlarının rəğbətini qazanır, müasir döyüş sənətinin yeni sirlərini əxz edir, öncüllüyü ilə sevilirdi. Bu mühüm dəyərləri nəzərə alınaraq, heç bir sorğu-sual edilmədən hərbi hissə komandanlığı tərəfindən həmlə taboruna qəbul edilmişdi.

       

      Haqlı deyimdir: İgid döyüşdə məlum olar. İlk həmlə, ilk döyüş sevinci və ilk acılar... Təkcə döyüşçü üçün deyil, hər kəsin təbii həyat axarı belədir: həm itirirsən, həm də qazanırsan. İlahi mizanı kimsə dəyişə bilməz. Cəsur Fəridimizin ucalıq eşqi məşəqqətli savaş meydanında yaman coşdu. Tam sübut etdi ki, sözünə, ürək hökmünə sadiqdir. O, ilk döyüşünü Murovdağ silsiləsinin ən ağır keçid və aşırımlarından başladı. 2020-ci il sentyabrın 27-də rəşadətli ordumuzun bu istiqamətdə həyata keçirilən əks-hücumunda Fərid öz ilk sözünü deyə bildi. Çox boğanaqlı və kəskin keçidli dağ cığırları ilə gedərək düşmən üzərinə atılmaq, lazımi müdafiə elementləri qıt olan qaya-səngərdə manevr etmək, düşmənin atdığı minalardan qorunmaq fürsəti əldə etmək, söz yox ki, dağ relyefində kiməsə asan sayıla bilməz. Onu da nəzərə almaq gərəkdir ki, əksər döyüşçülər savaşda ilk sınaqları ilə üz-üzə gəlirdi. Yüksək dağ mövqeləri bu dəfə davamlı istehkam quran düşmən qüvvələrinə kömək oldu. Fəridgilin 23 nəfərdən ibarət olan həmlə dəstəsi 16 saat neytral bir ərazidə nə irəli, nə də geri gedə bildilər. Di gəl ki, igidlərimizin sərrast atışları hesabına dığalar bir yandan itki versələr də, tez-tez öz qayaaltı qazmalarına qısılaraq susur və ehtiyat qüvvə yığırdılar. Gecə 23.00 radələrində qəfil gələn duman pərdəsi döyüşçülərimizə neytral nöqtədən çıxmaq imkanı verdi.

       Növbəti plan başqa səmtə doğru cızıldı. Bu əks-hücum əməliyyatı Murovdağ silsiləsinin Koroğlu yüksəkliyində reallaşdı. Qəfil həmlər sayəsində Kəlbəcərimizin bəzi strateji nöqtələri bizim nəzarətimiz altına keçmişdi. Güçlü mövqe döyüşü gedirdi. Düşmən daha çox snayperlərə arxalanırdı. Nə qədər güllə yağışına məruz qalsalar da, sağ qalan qismi qayalara dırmaşan 5 döyüşçümüzü hədəfə ala bildi. Bu zaman Fərid üzə çıxan iki ermənini hərəkətdə ikən gəbərtdi. Yaralılarımızı köməksiz qoymaq olmazdı. Verilmiş tapşırığa əsasən Məharət Məmmədzadə adlı bir yaralını çiyninə alaraq bir qədər enişli mövqeyə çəkildi. Bu zaman aramsız güllələrə tutuldu. Axan döyüşçü qanı onun gözlərinə dolmuşdu. Gözlərini ovxalaya bilmirdi. Gediş səmtini itirsə də, gözüyumulu halda əyri-üyrü qayalar üzərində çevik hərəkətlər edirdi. Nəhayət, təsadüfən daldalanacaq bir yerə yıxıldı. Fərid digər 2 yaralımızı da təxliyə edə bildi.

       İki gün sonra Koroğlu yüksəkliyinin Kəlbəcər rayonuna enən digər bir ərazisində tutarlı zərbələr hesabına irəli gedərək mühüm bir post qura bildik. 2 gün mənfur daşnaklar qarşımızda qan ağladılar. Lakin postumuza gedən cığırların keçilməzliyi ucbatından ərzaq təminatımız alınmadı. Fərid bu postun davamlı müdafiəsində ağır zədələr alsa da, ayaq sızıltılarını içində çəkdi, bir kərə də “uf” demədi. Bir qəfil həmlə zamanı hündür qaya üstündən qartal kimi elə sıçradı ki, silahdaşları onun salamat qalmasına inana bilmədilər.

       Ölüm saçan savaş sınaqları Fəridin əzmkarlığını artırdı, müdafiə və hücum sirlərini əməli surətdə öyrəndi. Aldığı fiziki zədələrə görə ona dinclik verilsə də, ön xətdən çox aralı dayana bilmədi. Silahdaşlarına qoşularaq  daha hünərli bir addım atdı. Oktyabın 26-da birgə savaş dərsi aldığı 33 silahdaşı ilə xüsusi təyinatlı əsgər olmaq barədə yuxarı komandanlıq qarşısında vəsatət qaldırıldı və yoxlama zamanı heç kim çıxdaş edilmədi. Əksinə onların hər birinə “əhsən” deyildi.   

      Bu seçim təxmini meyara əsaslanmadı. Bir ayda peşəkar döyüşçü olmaq niyyəti gerçək əməllərlərdən, şücaətli savaş nəticələrindən ortaya çıxdı. Murovdağ döyüşü kimi dimdik qayalar üzərində məşəqqətli bir hərbi əməliyyat icraçıları Şuşa qalasına qədəm basmaq şansı əldə etdilər. Həmin anların təəssüratını gəlin mərd əsgərimiz Fərid Aslanovun öz dilindən eşidək: “Bəlkə də, Qarabağ yaramız olmasaydı, mən döyüşçü olmazdım. Lakin bu yara həm də namus yaramız sayılırdı. Kim buna dözə bilərdi?!  Həyatımda hər şeyi kənara atdım. Zalımın əlində qıvrılan yurd-yuvalarımızın qorunması üçün təcrübəli döyüşçülərimizlə dərddaş oldum. Ata-anamın bir oğul övladı olsam da, el səngərindən uzaqda durmağı qeyrətimə sıxışdıra bilmədim.  Dedim ki, intiqam almadan göz yaşı tökmək bizə haramdır. Qərarımı dəyişdirməyə kimsə cəhd etmədi. Peşəkar döyüşçü olmağım mənim sönməz qürurumdur. Özümü xoşbəxt sanıram ki, misilsiz Şuşa döyüşünün iştirakçısı oldum. Düşməni savaş meydanında zəlil etdik. Qaçan qaçdı, qalanı diz çökdü, yalvardı ki, Qarabağ işğalına görə onları bağışlayaq. Biz sübut etdik ki, yenilməz Azərbaycan oğluyuq, bizə namus yarası yaraşmaz...”

        Ordumuzun müzəffər yürüşünün hər günü bir qəhrəmanlıq tariximizdir. 44 günlük uğurlu savaşımızda xalqımızın igidləri xain düşmən üzərində həm də bir mənəvi döyüş sınaqları keçirdi. Azərbaycan əsgəri ilə erməni əsgəri sanki bir mərdlik tərəzisinə qoyuldu. Açığı, daşnak qor-qoduqlarının çoxu heç o tərəziyə yaxın dura bilmədi. Basılmaz igid oğullarımız düşməni siçovul yuvalarında boğa-boğa irəli cumaraq Dövlət Bayrağımızı azad olan yurd-obalarımızda fəxarətlə dalğalandırdılar. Fərid Murovdağ, Hadrut döyüşlərindən başlayaraq bütün ölüm-qalım sınaqlarında yalnız öndə getdi.  Əvvəlcə cəhənnəmə vasil etdiyi dığaları sayırdı. Lakin Hadrut döyüşlərində təcrübəli silahdaşlarının birgə himayəsi altında irəli gedərək xəncəri, çəpəki, çoxqatlı, çarpaz atəşlərlə o qədər erməni məhv etmişdilər ki, daha erməni ölü sayı yaddan çıxmışdı.

       Fərid deyir ki, erməni namərdliyinin parlaq təzahürü kimi əsgərlərimizin dilində tez-tez hədsiz gülünc doğuran döyüş yumoru dolaşırdı. Biz öz şəhidimizi imkan daxilində savaş meydanında yiyəsiz qoymurduq, ilkin yardım etməklə yanaşı yaralılarımızı belimizə alıb döyüşə-döyüşə onların təxliyə işini aparırdıq. Bəs ermənilər necə edirdilər?! Onların çoxu nəinki öz tankını, ağır döyüş texikasını, həm də adi yüngül silahını yerə atıb qaçırdılar. Yaralı dığalara yiyə duran yox idi. Onlar qan içində zar-zar ağlayırdılar. Biz yaxınlaşanda isə dərin nalə çəkir, yalvarırdılar ki, onlara yardım edək. Elə yalan dil tökürdülər ki, guya bizi haqlı sanırlar. Müşahidə edirdik ki, ön xətdən qaçan erməniyə özləri qənim kəsilir və gecə dəqiqələrində onların meyitlərini zibil kimi basırır, öz vəhşiliklərindən doymurdular. 

      Fərid Aslanov həmin döyüş günlərini belə xatırlayır: “Xocavənd ərazisində düşməni taqətdən salan qrupumuz cəmi 3 gün dayanaraq lazımi təminat işi gördü. Düşmən elə zənn edirdi ki, Xocavənd tam alındıqdan sonra Şuşaya doğru gedəcəyik. Çox tədbirli komandirimiz general-leytenant Hikmət Mirzəyevin kamil qərarları üzərində çalışırdıq. Demək olar ki, hərbi əməliyyatlarda səhvə yol vermirdik. İti sürətli basqılarımız, kəskin həmlələrimiz meşəlik içindən salındı. Təxminən 40 km yol qət etdik. Meşə, uşurumlu dağ yollarını gecə getmək asan məsələ deyildi. Qorxu deyilən şey bilmirdik. Cəbhədaşlarım arasında “mən yoruldum”, “mən çəkindim” sözləri qətiyyən eşidilmirdi. Təhlükəli meşə keçidlərində dəhşətli situasiyalarla  üzbəüz dayansaq da, biz nə qorxuya baş əydik, nə də düşmənə. Əsas hədəf Laçın dəhlizinin alınması idi. Bu strateji yol boyunca 20 metrdən bir dərin səngər qazan dığalar bir həmləmiz sayəsində məhv oldular. Sürpriz tələ kimi ölmüş əsgər meyitlərinə maskalanmış şəkildə mina bağlayırdılar ki, biz onları kəşfiyyat tələblərinə uyğun olaraq yoxlayan zaman qəfil partlayış altında qalaq. Bizə qarşı qurulan belə murdar hiylələr işə keçmədi. Yaxşı bilirdik ki, döyüşdə erməni meyiti onlar üçün müqəddəs sayılmır. Faşist qayəli dığadan xəyanət gözləməmək necə məqbul hesab edilə bilərdi?! Biz hədsiz fəxr duyurduq ki, mətin və peşəkar döyüşçü sırasında addım atırıq. Yalçın qayalar, dərin dərələr, kiçik yaşayış məntəqələrini keçərək irəliləyirdik. Qarşımıza tək-tük cılız dığalar çıxırdı. Onların başını ilk andaca əzirdik. Müsbət hallardan biri də  ondan ibarət idi ki, Qırmızı Bazar müdafiə istehkamlarında pusqu quran düşmən bizi gözləməklə hədər yerə vaxt itirdilər. Bəzən oturub yeyib-içən erməni əsgərlərinin yanından elə ehmalca keçib gedirdik ki, onlar ayaq səslərimizi də duya bilmirdilər. Dəqiq və sahmanlı kəşfiyyat əməliyyatlarımızda bir anlıq da büdrəmə halı yaşamırdıq.  Söz yox ki, düşmənə süfrə başında da qan qusdura bilərdik. Lakin hərbi kəşfiyyatın pozulmaz müddəaları ilə yanaşı mənəvi dəyərlərimiz də hifz edilirdi. Biz düşməni aldadaraq Laçın-Şuşa magistral yoluna girdik və uğurlu həmlələrlə o yolu bağladıq.  Unikal Şuşa əməliyyatına başlamaq üçün bizə qarşıda çox çətin çıxılan bir təpənin alınması tapşırığı verildi. Dikinə qalxmaq mümkün deyildi, bəzən ayağımız sürüşür və səmtsiz halda aşağı yumalanırdıq. Yalnız yorucu ziqzaq gedişlərlə yuxarı çıxa bilirdik. Təpənin başına çıxmaq üçün 2 saat yarım vaxt sərf etdik. Bu kəskin yoxuşlu yüksəkliyi ələ keçirdiyimizi düşmən bildikdən sonra bizi fasiləsiz minaatan, top atəşinə məruz qoydu. Yuxarı hissə qayalıqdan ibarət olduğuna görə səngər qaza bilmirdik. Mina və mərmi qəlpələrindən xilas olmağımız uca Allahımızdan asılı qalmışdı. Əks-zərbə səmtlərində yerə qısılıb qorunurduq. Qayaya çırpılan mina özü ilə bahəm qaya qırıntılarını iti qəpə kimi üstümüzə yağdırırdı. Təpədə cəmi 24 igidimiz müqəddəs şəhidliyə qovuşdu...”

       Təpəni tərk etmək məqamı çatmışdı. Dünən buludsuz və ulduzlarla sayrışan göy bu gün aydın sezilmirdi. Səma qara buludlarla örtülmüşdü. Fərid bu gecəni qrupdaxili növbəyə əsasən döyüş postunda keçirdi. Ətrafa çökən qatı qaranlıq müşahidə işini çətinləşdirmişdi. Döyüş postları  xüsusi siqnallar vasitəsilə bir-birini yalnız gözə dəyən qaraltılardan duyuq salırdılar. Səhərə yaxın hava azacıq işıqlaşanda Fərid daha arxayın olmaq üçün postdan aşağı iri qayaların arxasını yoxladı və rahat halda qrupun gecələdiyi daldalanacağa gələndə xəbər aldı ki, “irəli” komandası verilib. 8 gün ac-yalavac yol getdilər. Ağlasığmaz epizodlarla üzləşir, qarşıya çıxan əngəlləri mərdanə dəf edirdilər. Susuzluqdan igid dodaqları çatlayırdı. Yağış yağanda yorğun ərənlərimizin canına yeni güc gəlirdi. Hamı ağzını göyə açırdı ki, yağış damcıları canüzən susuzluğu azacıq da olsa, kəsə bilsin. Gecələr yarımyaş geyimlərlə qaya-daş üzərində yatırdılar. Ocaq qalamaq da mümkün deyildi. Sönməz və xətərsiz daxili hərarət sanki əlavə güc verirdi. Di gəl ki, heç kim xəstələnmirdi.

                                                        

    Sızan məlumata görə erməni qüvvələri bizi Şuşanın girişində gözləyirdilər. Ordumuz uca dağ silsiləsini üç tərəfdən aşıb keçdi. Fəridin daxil olduğu qrup noyabrın 4-nə keçən gecə Xankəndi tərəfindən meşəlik içindən keçərək doğma Şuşamıza qədəm basdı. Basılmaz ərənlərimiz sönməz intiqam hissi ilə Şuşanın türməsi tərəfindən düşmənin başına elə qəfil yumruq vurdu ki, dığalar dağılıb pərən-pərən oldular. 3 gün mövqe döyüşü aparıldı. Küçə savaşımız möhtəşəm səhnələrlə müşayiət olunurdu. Tankı qoyub qaçan dığanı öz qüvvələri qəsdən vururdular. Hətta savaşın ilk günlərində sinəsinə döyüb lovğalanan muzdlu erməni döyüşçüləri Fəridgili görən kimi dizini yerə qoyub əllərini göyə qaldırır və könüllü əsir düşürdülər. Di gəl ki, düşmənin sayı aramsız olaraq artırdı. Görünür, erməni komandanlığı təslim olmamaqdan ötrü bütün qüvvələri Şuşaya toplamışdı. Səngəri, beton istehkamı olmayan dığalar gələn kimi qırılırdılar. Güllədən çox əl qumbaraları karımıza gəlirdi. Sanki döyüşçülərimizin uzun sürən yorğunluğu, aclıqdan yaranmış halsızlığı döyüşə girən kimi kifayət qədər azalırdı. Onların yorğun əl-ayağı çox böyük səy və dəhşətli iradə gərginliyi sayəsində hərəkətə gəlirdi. Bircə dəfə “can Azərbaycan”, yaxud “haydır Allah, haqdır Allah” deyəndə igid nəfəsli canlara əlavə güc gəlirdi, bir an daxilində sanki şirə, pələngə dönürdülər.

        Son nəfəsini dərən ermənilər Şuşaya xeyli mina atdı, dağıdıcı mərmilər tulladılar. Ordumuz isə tarixi mədəni abidələrimizi qorumaq məqsədilə dağıdıcı silahlardan istifadə etmədi. Fərid avtomat silahından yalnız tək atəşlər açır və konkret olaraq qabağına çıxan dığaları gəbərdirdi. İctimai binalar, yaşayış evləri, iaşə obyektləri hərbi taktiki tələblərə ciddi əməl edilməklə yoxlanırdı. Bir evdə ailənin qaça bilməyən üzvləri şkaf içində yaxalandı. Çox gülməli epizodlar yaranırdı. Ordumuzun humanist hərəkətləri qarşısında bir acı söz də deyə bilmirdilər. Təslim olan erməni yüksək bəşəri ədəb-ərkanla əsir alınır, silahı yerə qoymayanlar isə əksər hallarda süngü-bıçaqla susdurulurdu. Fərid deyir ki, zəncirvari düzülərək həyata keçirilən hər bir həmlədə nə sağından, nə də solundan nigaran deyildi. Bir tərəfində itigözlü Qərib Əhmədov, pəhləvan cüssəli Ruhan Hüseynov, digər tərəfində dəliqanlı Mehdi Mürsəlov, mahir “itqovan” Qəlbinur Budaqov vuruşurdu.  Əməliyyatların icrası zamanı, demək olar ki, az danışırdılar. Söz və zəruri himayə işarələri baxışlarla bildirilir, xüsusi eyham əsasında həmlə istiqaməti müəyyən edilirdi. Şuşa küçələrində hər bir xüsusi təyinatlı əsgərin, necə deyərlər, döyüş marşrutu qabaqcadan cızılmışdı. Ona görə də düşmən onların planlı gəlişini çox hiss etmirdi. Şəhərin təmizləmə prosesində çox qalmaqallı situasiyalar əmələ gəlmirdi. Döyüşçülərimizin cəsarətli hərəkətlərindən düşmən ilk baxışdaca boğulur, gülləsiz can verirdi...

        Hərbi mənada alınmaz qala sayılan Şuşada apardığımız döyüş öz hərbi-taktiki cəhətlərinə görə nadir bir döyüş kimi tarixə yazıldı. Bu döyüş uğurumuz doğma Qarabağımızda tam və qəti qələbəmizi təmin etdi. Möhtərəm Ali Baş Komandanımız demişkən, biz təkcə erməni separatçılarını deyil, dünyanı boğaza yığan erməni faşizmini məhv etdik. Sübut etdik ki, savaşda qalın zirehli tanklar, izdihamlı hərbi texnikalar yox, cəsarət qalib gəlir. Ən başlıcası odur ki, haqq bizi yalqız qoymadı, yağı düşmənə əzab, bizə qələbə bəxş etdi.

        Misilsiz hərbi qələbələrimizi qəhrəmancasına əldə edən igidlərimizdən biri kimi xüsusi təyinatlı cəsur əsgərimiz Fərid Aslanov öz doğma kəndinə qayıdanda çox qürurlu anlar yaşadı. Fariz bəy də, Şəhla xanım da ötən ömür günlərində bu sayaq şadyana bir güzəran görməmişdilər. Böyüklü-kiçikli bütün kənd sakinləri onlara öz dərin təşəkkürünü bildirir, belə qəhrəman oğul yetişdirdiklərinə görə şərəfli sima daşıyan ata-anaya dönə-dönə “sağ olun” deyirdilər.  

 

                                                               İbrahim MƏSİMOĞLU

                                müharibə veteranı, ehtiyatda olan polkovnik-leytenant